حتی بر اساس استانداردهای نیوزلند، که در دهه 1990 خود را در “لبه جهان” به بازار عرضه کرد، هاست دور از دسترس است. مدرسه محلی فقط هشت دانش آموز دارد. نزدیکترین فرودگاه سه ساعت با ماشین فاصله دارد و نزدیکترین بیمارستان چهار. این شهر در مقیاس آلودگی نوری بورتل به امتیاز 1 از 9 – پایین ترین امتیاز ممکن – می پردازد و آن را با مناطق خالی از سکنه آلاسکا، یوتا و وایومینگ همتراز می کند.
اگرچه نیوزلند معمولاً به عنوان یک منطقه بسیار روستایی در نظر گرفته می شود، اما این وضعیت برای اکثر ساکنان آن نیست. بیش از 85 درصد مردم در شهرها و شهرک‌ها زندگی می‌کنند و حدود یک سوم جمعیت در اوکلند، بزرگترین شهر، زندگی می‌کنند.
همانطور که در همه جا وجود دارد، زندگی در مناطق دورافتاده، مانند هاست، به معنای پذیرش یک زندگی نسبی در انزوا، با دسترسی ضعیف تر به خدمات است. توخالی شدن صنعت گردشگری بین المللی نیوزلند به دلیل دو سال بسته شدن مرزهای همه گیر، زندگی در این شهرک ها را سخت تر کرده است، هر چند چشم انداز زیبا باشد.
و بنابراین زمانی که این شغل در ابتدا پست شد، تنها سه نفر برای آن درخواست دادند.
هیچکدام از شرایط لازم برخوردار نبودند (یکی اختیاری اما “ترجیح” شامل مجوزهای کامل برای نگهداری کیوی، پرنده ملی بود)، بنابراین مهلت تمدید شد. Stuff، یک خبرگزاری نیوزلند، سپس داستان را انتخاب کرد – شغلی در بهشت که هیچ کس نمی خواست – و در سطح بین المللی پخش شد.
مصاحبه بعدی با وین کاستلو، سخنگوی منطقه ای وزارت حفاظت، توسط خبرگزاری فرانسه در رسانه های سراسر جهان، از جمله در اتریش، آلمان، رومانی، امارات متحده عربی، آفریقای جنوبی و هند، این وزارتخانه تجدید چاپ شد. گفت.
