این سه مستند بزرگ را پخش کنید

ازدیاد فیلم‌های مستند در سرویس‌های استریم، انتخاب آنچه را که باید تماشا کنید دشوار می‌کند. هر ماه، سه فیلم غیرداستانی – کلاسیک، اسناد اخیر نادیده گرفته شده و موارد دیگر – انتخاب می‌کنیم که به وقت شما پاداش می‌دهند.

رویای آمریکایی (1990)

آن را در کانال معیار پخش کنید.

باربارا کوپل یکی از تنها گروه کوچکی از فیلمسازانی است که دو جایزه اسکار را برای بهترین مستند بلند دریافت کرده اند – و هر دو فیلم برنده کاپل به پیچیدگی های خاردار و تقریباً غیرقابل حل کار سازمان یافته مربوط می شوند. اولی، “Harlan County, USA” (1976)، وقایع نگاری کلاسیک سنگی از اعتصاب معدنچیان کنتاکی در اوایل دهه 1970 است. دومی «رویای آمریکایی» است که به موضوعی مشابه از منظر دوره ریگان می پردازد، زمانی که بسته بندی های گوشت در آستین، مینیا، اعتصاب کردند، تا حدی به دلیل کارفرمای آنها، ژئو. A. Hormel & Company، بر قراردادی اصرار کرده بود که دستمزد آنها را کاهش دهد، حتی اگر شرکت در سال 1984 درآمد 29.5 میلیون دلاری داشت.

قبل از شروع اعتصاب، فیلم دو دیدگاه متضاد از چگونگی ادامه کار کارگران را ارائه می دهد. یکی از آنها توسط ری راجرز، سازماندهی کارگری که توسط اتحادیه محلی بسته‌بندان گوشت، P-9 وارد شده است، معرفی می‌شود. او کارگران را وادار می‌کند تا اخباری بسازند و علیه شرکت و حامیان مالی آن حمله کنند، چیزی که معادل دهه 1980 یک کمپین فشار ویروسی است که سود هورمل را تهدید می‌کند. در طرف دیگر – اگرچه از نظر تئوری در یک تیم است – لوی اندرسون، رئیس بخش بسته بندی گوشت اتحادیه مادر P-9، کارگران اتحادیه غذا و تجارت است. اندرسون فکر می‌کند که راجرز بسته‌کنندگان گوشت مینه‌سوتا را در مسیر باغ هدایت می‌کند، P-9 بدون اطمینان از وارد کردن آسیب اقتصادی به هورمل عاقلانه نیست و تاکتیک‌هایی که در مینه‌سوتا مورد بحث قرار می‌گیرند این پتانسیل را دارند که دهه‌ها مذاکره جمعی را تضعیف کنند. دستمزد بسته‌بندی‌کنندگان گوشت در سراسر کشور را به خطر می‌اندازد.

آیا راجرز ماده و استراتژی لازم برای پشتیبانی از لفاظی های خود را دارد؟ آیا اندرسون که شاید نگرش‌های طرفدار شرکت در عصر را درونی می‌کند، بیش از حد مشتاق به دادن امتیاز است؟ با ادامه رویدادها، کوپل هر دو احتمال را در نظر می گیرد. اعضای دگراندیش اتحادیه محلی با اندرسون ملاقات می کنند. یکی از دو برادری که در کارخانه کار می‌کند، دچار جرقه می‌شود. (خواهر و برادرش در یک گزارش خبری می‌گویند: «اگر از خط عبور کند، برادر من نخواهد بود».) اعتصاب عواقبی دارد که هم از نظر اقتصادی در آستین و هم در سراسر کشور احساس می‌شود. در “رویای آمریکایی” پاسخ آسانی وجود ندارد و پایان آسانی نیز وجود ندارد.

«مدرسه قدیمی من» (2022)

آن را در Hulu پخش کنید.

هفته گذشته، نیویورک تایمز گزارش داد که این جوان 29 ساله به تظاهر به دانش آموزی در دبیرستانی در نیوجرسی متهم شده است. داستان مشابهی موضوع «مدرسه قدیم من» است که در آن همکلاسی های سابق یک شیاد دو برابر سنشان خاطرات فریب خوردگی خود را به اشتراک می گذارند.

این پرونده در آن زمان در اسکاتلند خبرساز شد. در سال 1993، مردی که خود را براندون لی می‌نامید، در آکادمی بیرسدن ثبت نام کرد، مدرسه‌ای که یکی از مصاحبه‌شوندگان آن را بخش شیک گلاسکو توصیف می‌کند. چیزهای عجیبی در مورد او وجود داشت، از آنجایی که او با ستاره سینما که به تازگی سر صحنه فیلمبرداری «کلاغ» کشته شده بود نام مشترک داشت. او کمی بزرگتر از همکلاسی های نوجوانش به نظر می رسید و کلش بیشتری داشت. لهجه‌اش سخت بود. (داستان او ظاهراً این بود که او در کانادا زندگی می کرد و پسر یک خواننده مرده اپرا بود که به اطراف سفر کرده بود.) معلمان او را دوست داشتند. به نظر خیلی دانا می آمد.

“مدرسه قدیمی من” در چندین مسیر متقاطع آشکار می شود. یکی از آنها خاطره وقایع خود براندون لی است، اگرچه این نام واقعی او نبود. او موافقت کرد که با او مصاحبه شود، اما، به ما گفته شد، به دلایلی که حتی در پایان فیلم به طرز عجیبی غیرقابل توضیح است، نمی خواست چهره اش نشان داده شود. در عوض، کارگردان، جونو مک‌لئود، آلن کامینگ بازیگر را به کار گرفته است تا حرف‌های لی را همگام‌سازی کند. (مک لئود همچنین سابقه ای در مورد مطالبی دارد که بهتر است به فیلم واگذار شود تا افشا شود.)

سپس خاطرات همکلاسی های لی وجود دارد که هنوز با قدردانی از نحوه تأثیر او بر سلیقه آنها در موسیقی صحبت می کنند یا تا حدی به دلیل عجیب تر بودن آنها از موقعیت های اجتماعی ناجور خود بلند می شوند. خاطرات از همه طرف با انیمیشن نشان داده شده است، دستگاهی که بر این ایده تاکید می کند که داستان هایی که می شنویم ممکن است قابل اعتماد نباشند. اما برخی از عجیب‌ترین و ترسناک‌ترین مطالب، شواهدی مستند از آن زمان است، به‌ویژه ضبط ویدیویی از تولید مدرسه «South Pacific». لی برای نقش اصلی انتخاب شد.

در تابستان گذشته، AO Scott در بررسی فیلم پرسید که آیا این فیلم یک شکل مشکوک از روزنامه نگاری دسترسی را تمرین می کند. او می‌نویسد: «شیفتگی آن نسبت به براندون به نوعی زودباوری تبدیل می‌شود، تمایلی به پذیرش غیرانتقادی اسرار یک دروغگوی اثبات‌شده. این به اندازه کافی منصفانه است، و مطمئناً فیلمی قابل مقایسه که در آن، مثلاً، بازیگری که در آن با حرف های جورج سانتوس در حالی که رای دهندگان منطقه او برداشت هایی از مبارزات انتخاباتی او را به اشتراک می گذاشتند، در آن لب به لب می شد، احتمالاً به عنوان یک لک لک بازی نمی کرد. اما تماشای همکلاسی‌های لی که اغلب به صورت جفت مصاحبه می‌شوند، خاطرات یکدیگر را دویدن می‌کنند و سعی می‌کنند بفهمند آنها به چه چیزی روی زمین فکر می‌کنند، مقدار زیادی لذت دارد.

“ما چه کسی هستیم: کرونیکل نژادپرستی در آمریکا” (2022)

آن را در نتفلیکس پخش کنید.

بر اساس سخنرانی جفری رابینسون وکیل (معاون حقوقی سابق در ACLU) در تاون هال در سال 2018، “ما چه کسی هستیم: کرونیکل نژادپرستی در آمریکا” ممکن است جذاب ترین مستند سخنرانی از زمان “An” باشد. حقیقت ناخوشایند.» در نسخه سینمایی، به کارگردانی امیلی کانستلر و سارا کانستلر (دختران ویلیام کانستلر، وکیل هفت شیکاگو)، رابینسون، در همان ابتدا، از مخاطبانش می خواهد که در نظر بگیرند که دو ایده به ظاهر ناسازگار ممکن است هر دو درست باشند: که «آمریکا نشان داده است. عظمت آن بارها و بارها و آمریکا یکی از نژادپرستانه ترین کشورهای روی زمین است.

اگر به نظر یک مقدمه جدلی به نظر می رسد، به ندرت به این شکل عمل می کند، تا حدی به این دلیل که بسیاری از شواهد تاریخی که او ارائه می کند در منظر باز، در گوشه هایی از متون کمتر استناد شده است که هر دانش آموز ممکن است با آن برخورد کند. او به ماده 5 قانون اساسی اشاره می کند که تجارت برده را حتی از احتمال غیرقانونی شدن توسط اصلاحیه قانون اساسی تا سال 1808 مستثنی می کرد. جملات هولناک “هیچ پناهگاهی نمی تواند اجیر و برده را نجات دهد / از وحشت فرار یا تاریکی قبر.” او با اشاره به بیانیه‌های جدایی خود دولت‌های کنفدراسیون که به صراحت خلاف این را می‌گوید، با این استدلال که جنگ داخلی مربوط به برده‌داری نبود، مقابله می‌کند.

رابینسون همچنین برای مصاحبه به بخش‌های مختلف کشور سفر می‌کند، از جمله مصاحبه با یک صد ساله که از کشتار نژاد تولسا در سال 1921 جان سالم به در برده است. جایی که خانه ها قرار داشتند همانطور که رابینسون اشاره می کند، این تاریخ است که ممکن است در مدرسه به شما آموزش داده نشده باشد، اما به سختی پنهان است.